Нягледзячы на тое, што аўтызм - гэта парушэнне развіцця, якое застаецца ў чалавека на ўсё жыццё, было б безадказна сцвярджаць, што хворыя аўтызмам не могуць быць інтэграваныя ў грамадства, ці наадварот, - што кожны з іх можа быць паспяхова інтэграваны. Ўсякае дзеянне ў гэтым напрамку павінна спрыяць такому структураванню яго жыццёвай і жыллёвай сітуацыі, якое ў канчатковым рахунку, прывядзе да яго сацыяльнай інтэграцыі. Самаадчуванне кожнай асобна ўзятай асобы залежыць ад таго, ці напоўнена  сэнсам яго жыццё ў грамадстве, ад павагі да яго асобы, ад прадастаўлення яму магчымасці раскрыць і праявіць сябе адпаведна сваім здольнасцям.

Сям'я

Для сям'і могуць быць вельмі цяжкімі наступствы парушэння ў аўтыстаў здольнасці да апрацоўкі інфармацыі. У якасці прыкладаў праявы гэтых парушэнняў можна назваць бурнае супраціўленне пераменам, успышкі лютасьці або агрэсіі, якія ўзнікаюць часта без відавочных прычын, рухальная турбота, познее засынанне, раннее абуджэнне, актыўнае няспанне па начах і па меры развіцця мовы- пастаяннае раздражняльнае паўтарэнне дзіцем аднаго і таго ж пытання, фразы, невыканальных патрабаванняў- і ўсё гэта з дня ў дзень, месяцамі і гадамі. Бацькі, а таксама браты, сёстры хворых аўтызмам павінны ўмець спраўляцца са шматлікімі незвычайнымі сітуацыямі. Часта аутыстычнае засмучэнне перакрэслівае ўсе планы, надзеі і чаканні сям'і, што можа прывесці да ўзаемных папрокаў, непаразумення і адсутнасці разумення з боку навакольных.

Бацькі павінны старанна вывучаць лепшыя прыёмы і методыкі выхавання дзіцяці-аўтыста. Але як правіла яны гэта робяць у адзіночку. Прыстасаванне да рэжыму і правілаў паўсядзённага жыцця, у звычайнага дзіцяці тое, што адбываецца без намаганняў, як тое, што само сабой разумеецца, у дзіцяці-аўтыста часта звязана з цяжкасцямі, якія здаюцца непераадольнымі. Прычым у кожнага дзіцяці гэтыя праблемы выяўляюцца па-рознаму.

Суседзі і блізкае атачэнне

Бацькі дзіцяці- аўтыста адчуваюць дадатковы ўціск з боку суседзяў і бліжэйшага атачэння ў тым выпадку, калі «нявыхаваныя паводзіны» дзіцяці памылкова тлумачацца як няздольнасць бацькоў яго выхаваць.

Сутыкаючыся з праблемамі паводзін дзіцяці-аўтыста, навакольныя ўспрымаюць іх са спалохам і быццам не разумеючы, часта папракаючы ў такіх паводзінах бацькоў. А для бацькоў было б значнай палёгкай, калі б навакольныя расцэньвалі «няправільныя паводзіны» іх дзіцяці не як следства дрэннага выхавання, а як асаблівасці, якія цяжка карэктуюцца.

Навакольным варта разумець, што цалкам выкараніць ўсе дзіўныя звычкі і пераадолець нявыхаванасць дзіцяці-аўтыста немагчыма, аднак у пэўных сітуацыях неабходна займаць максімальна патрабавальную пазіцыю.