Аднойчы некалькі валанцёраў вырашылі зрабіць добрую справу - дапамагчы тым, хто мае патрэбу ў гэтай дапамозе ў першую чаргу. Яны выйшлі на вуліцы і паглядзелі вакол: вось яны - хто сядзеў па кутах, хто ляжаў на падлозе... Бяздомныя.

Праз некаторы час добраахвотнікі вярнуліся да іх з гарачай ежай. Паступова гэта стала ўваходзіць у звычку, а затым перарасло ў праект. Я далучылася да іх, калі праект «Суп для бяздомных» ужо меў некалькі гадоў вопыту.

Аднойчы да мяне падышоў малюсенькі хлопчык 3--4-х гадоў і папрасіў ежу. Я дала яму порцыю гарачага супу. Але ён не стаў есці, а ўзяў талерку і аддаў яе жанчыне з дзіцём. Я ўспамінаю гэтага малога, яго паводзіны сталі сапраўдным урокам для мяне. Кожны раз, калі ён прыходзіў за чарговай порцыяй, ён у першую чаргу імкнуўся клапаціцца аб кім-небудзь, а толькі потым пра сябе.

Бясспрэчна, «Суп для бяздомных» дапамагаў многім людзям, але я ніколі не адчувала яго рэальнай важнасці. Але аднойчы, ідучы па перапоўненай вуліцы, раптам адчула, што мяне хтосьці абдымае. Хтосьці вельмі маленький. Гэта і быў мой знаёмы хлопчык. І гэта былі самыя каштоўныя абдыманкі, якія калі-небудзь здараліся ў маім жыцці.

 Алена Кемаклідзэ, валанцёр "Карытас" Грузія